شکر عملي، استفاده درست از نعمت

شکر واقعي همان شکر عملي است نه شکر زباني. خداوند نيازي به شکر انسان ندارد و اگر از انسان خواسته مي شود تا شکر نعمت به جا آورد، مراد و منظور همان شکر عملي است نه زباني. به اين معنا که از بنده خواسته مي شود تا با استفاده درست از نعمت، شاکر واقعي نعمت الهي باشد. شکر زباني تنها يادآوري اين معنا است که ما چيزي را داريم که خداوند به ما داده و بايد قدردان آن بوده و به درستي از آن استفاده کنيم.

به عنوان نمونه خداوند درباره شکر واقعي و حقيقي نعمت مي فرمايد: وَ اللَّهُ أَخْرَجَكُم مِّن? بُطُونِ أُمَّهَ?اتِكُمْ لَا تَعْلَمُونَ شَيئْـ?ً?ا وَجَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصَ?ارَ وَ?لْأَفْـ?ِئدَةَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ؛ و خدا شما را از شكم مادرانتان -در حالى كه چيزى نمى‌دانستيد- بيرون آورد، و براى شما گوش و چشمها و دلها قرار داد، باشد كه سپاسگزارى كنيد.(نحل، آيه 78)

در اين آيه بيان شده که خداوند ابزارهاي شناختي و معرفتي را براي بشر شامل ابزار شنوايي و بينايي فراهم آورده و با استفاده از قلب و دل به عنوان قوه عاقله و مدرکه اين امکان را فراهم آورده تا داده هاي ابزاري را تحليل و تبيين کرده و با تفکر و تعقل، به کلياتي دست يافته که از آن به علم و دانش ياد مي شود؛ زيرا علم و دانش فراتر از داده هايي است که ابزارهاي شناختي و معرفتي به آدمي مي دهد. گوش و چشم اطلاعات را از بيرون دريافت کرده و به عنوان جزييات و قضاياي شخصي به قوه ادراکي قلب مي دهد و آن قلب است که آن را در قالب قضاياي کلي سامان دهي کرده و علم و دانش را براي انسان موجب مي شود. بنابراين، شکر نعمت آن است که از اين دستگاه هاي شناختي و ابزارهاي معرفتي براي کسب علوم و دانش کلي از جمله شناخت خدا، آخرت و معاد و حکمت زندگي استفاده کنيد.