پوست کني با گناه

هر گناهی حقیقتی دارد که انسان در دنیا متوجه آن نیست؛ کسی که چشم بصیرت ملکوتی و برزخی داشته باشد، این حقایق را می بیند. مثلا کسی که مال حرام می خورد، آتش می خورد. خداوند در آیه 147 سوره بقره می فرماید کسانی که برای کسب درآمدی، حقایق کتب آسمانی را کتمان می کنند،چیزی جز آتش نمی خورند.

از نظر قرآن، جاسوسان و کسانی که اخبار دروغ را می شنوند، «سحت» می خورند.(مائده، آیه 42) هم چنین نسبت به اهل کتاب می گوید که آنان در گناه و عدوان شتاب می ورزند و خورندگان سحت هستند.(همان، آیات 62 و 63)

واژه «سحت» در زبان عربی به زمینی گفته می شود که بر خلاف گذشته علفی در آن نرویده باشد. هم چنین به جدا کردن دنبه از گوشت «سحت» و نیز جدا کردن پوست درخت از تنه آن نیز «سحت» می گویند. در زبان عربی پاک کردن روی زمین و نیز کاری که با ننگ و عار حرام باشد، سحت گفته می شود. هم چنین به مال حرام که همراه با عار و ننگ است، سحت می گویند.

از نظر قرآن کسی که گناهانی چون رشوه گیری یا با کتمان حقایق درآمدی را کسب می کند، گرفتار «سحت » است. از آن جایی که چهره قیامتی این عمل مانند پوست کنی است، باید گفت که این دسته از گناهکاران با این گناهان خود در حقیقت پوست خود را می کنند و از آن تغذیه می کنند. خداوند می فرماید: قَالَ لَهُمْ مُوسَى وَیْلَکُمْ لَا تَفْتَرُوا عَلَى اللَّهِ کَذِبًا فَیُسْحِتَکُمْ بِعَذَابٍ وَقَدْ خَابَ مَنِ افْتَرَى ؛ موسى به [ساحران] گفت: واى بر شما به خدا دروغ مبندید که خدا به عذابى پوست شما را می کند؛ چنان که پوست درخت کنده می شود؛ و هر که دروغ بندد، نومید مى‏ گردد.(طه، آیه 61)

پس چهره ملکوتی برخی از گناهان همانند خوردن از پوست بدن کنده شده خودشان است. از این روست که خداوند آنان را «أَکَّالُونَ لِلسُّحْتِ» معرفی می کند و از این عمل برحذر می دارد.(مائده، آیه 42) این افراد راه حیاتی خود را با دست های خودشان می کنند و به زیبایی خود آسیب می رساند و ننگ و عار را برای خود رقم می زنند و از همان کثافت خود می خورند.