نيکي بي توقع تشکر

اين که انسان هماره نسبت به نعمت هاي خداوند شکر قلبي، زباني و عملي داشته باشد و آن نعمت را در جاي درست و مناسب خودش به کار گيرد، امري ارزشي و پسنديده است و خداوند براي شاکران آثاري از جمله شرح صدر و سعه وجودي را وعده داده و فرموده است: وَإِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِن شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ ؛ و همچنين به خاطر بياوريد هنگامي را که پروردگارتان اعلام داشت: «اگر شکرگزاري کنيد، بر شما خواهم افزود.(ابراهيم، آيه 7)

هم چنين انسان بايد در برابر نيکوکاري ديگران شاکر و سپاسگزار باشد. امام رضا(ع) مي فرمايد: مَن لَم يَشکُرِ المُنعِمَ مِنَ المَخلوقينَ لَم يَشکُرِ اللهَ عَزَّوَجَلَّ؛ هر کس در مقابل خوبي مردم تشکر نکند، از خداي عزّوجل تشکر نکرده است.(عيون الاخبار الرضا(ع)، ج 1 ، ص 27 ، ح 2)

اما انسان نبايد انتظار و توقع تشکر نسبت به نيکوکاري خودش داشته باشد؛ زيرا اين توقع و انتظار با اخلاص سازگار نيست. از اين روست که خداوند درباره نيکوکاري اهل بيت عصمت و طهارت(ع) مي فرمايد: وَيُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَيَتِيمًا وَأَسِيرًا .  إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِيدُ مِنكُمْ جَزَاءً وَلَا شُكُورًا؛  و غذاي (خود) را با اينکه به آن علاقه (و نياز) دارند، به «مسکين» و «يتيم» و «اسير» مي‌دهند!  (و مي‌گويند:) ما شما را فقط بخاطر خدا اطعام مي‌کنيم، و هيچ پاداش و سپاسي از شما نمي‌خواهيم!(انسان، آيات 8 و 9)