صلح جهاني در سايه اسلام

اسلام هرگز آغازگر جنگ نبوده و نيست. از اين روست که امام حسين(ع) با دشمن مذاکره مي کند تا اينان دست از جنگ بردارند، نه آن که ايشان بخواهد از مواضع اصولي خويش عقب نشيني کند، چنان که برخي ها دوست دارند و انجام مي دهند. بر همين اساس وقتي دشمن در مذاکرات اصول را شنيد و نپذيرفت، امام حسين(ع) «هيهات من الذله» فرمود، با اين حال دست به سلاح نبرد تا آنان حمله کردند.

وقتي هم دشمن حمله مي کند، قرآن مي فرمايد با اينان کارزار کنيد تا اسلحه ها را بر زمين بگذارند. هدف از جنگ اين نيست که دشمن را بکشند، بلکه ديگر جنگي نباشد. از همين رو، مي فرمايد: حَتَّي تَضَعَ الْحَرْبُ أَوْزَارَهَا ذلِكَ؛ تا جنگ افزارها زمين نهاد شود.(محمد، آيه 4) اين «اواز» همان «وزر» و بار سنگين است که شامل کشتار و خرابي و جنگ افزارها مي شود. در جايي ديگر مي فرمايد: وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ؛ و با ايشان بجنگيد تا فتنه اي نباشد.(بقره، آيه 193)

اسلام فروش سلاح کشتار را به دو گروه کافر و مشرکي در حال جنگ نيز منع مي کند و مي فرمايد اگر مي خواهيد از طريق فروش سلاح درآمد اقتصادي داشته باشيد، به جاي جنگ افزار کشتاري، جنگ افزار دفاعي بفروشيد تا اين گونه مردم از مرگ و کشتار حفظ شوند، نه اين که سلاحي را بفروشيد که مردم کشته شوند. محمد بن قيس مي گويد: « قال: سألت أبا عبد الله (عليه السلام) عن الفئتين تلتقيان من اهل الباطل ابيعهما السلاح؟ از امام صادق(ع) درباره فروش اسلحه به دو گروه از اهل باطل که با يکديگر در حال ستيزند، نظر خواستم؟ فقال: بِعْهُمَا مَا يَكُنُّهُمَا کالدّرع والخفين و نحو هذا.» ايشان فرمود: زره و پاپوش و مانند آن، از ابزاري که خود را با آن در برابر تهاجم دشمن در امان نگه مي دارند، بفروش. (کافي، ج 5، ص 113؛ تهذيب الاحکام ؛ ج 6، ص 354)

با چنين رويکردي مي توان صلح جهاني را ايجاد و تضمين کرد، نه اين که سلاح کشتار جمعي و غير جمعي توليد شود و با فروش آنها مردم را به جنگ هم فرستاد تا سودي کرد و درآمدي داشت، يا آن که جنگ ايجاد کرد تا سلاحي فروخت و يا سلاح کشتار جمعي را براي خود جايز و براي ديگران حرام دانست و در مجامع جهاني از اين رويکرد دفاع و خود را صلح طلب نمايد!!!